Nergens komt de onontkoombare verstikkende saaiheid van de hedendaagse journalistiek zo schrijnend aan het licht als in het werk van Bregje Hofstede. Laat me beginnen met een korte samenvatting van haar recent stukje, dat overigens te vinden is via deze link
Het stuk behandelt de paradoxale relatie tussen seksuele vrijheid en de heersende puriteinse moraal binnen de samenleving. Hofstede pleit voor een verdieping en democratisering van seksualiteit, het normaliseren van persoonlijke verhalen en het openbreken van taboes. Ze doet dit door diverse bronnen en casestudies aan te halen, variërend van historische perspectieven tot hedendaagse anekdotes. De auteur stelt hierbij dat open praten over seksualiteit niet alleen een weg kan zijn naar persoonlijke bevrijding, maar tegelijkertijd ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid is.
Maar wat Bregje Hofstede hier vermag, is een aaneenschakeling van loze frasen, opgestapeld zoals een slechte imitatie van een woordkunstenaar. De vermeende verbetering die ze voorstelt in seksualiteit als gespreksonderwerp is alles behalve vernieuwend; ik vraag me dan ook af, wat voor waarde voegt zij werkelijk toe aan een reeds tot op het bot uitgekauwd maatschappelijk discours? Terwijl zij zwelgt in een overdaad aan holle taal en pseudo-intellectuele overpeinzingen, blijft de essentie van haar betoog, hoewel op het eerste gezicht nobel, ongefundeerd en nietszeggend.
De essentie van haar betoog zit gehuld in een kluwen van hypothetische denkbeelden en abstracties die zo weinig toepasbare waarde hebben dat het haast provocerend is. Laten we eerlijk zijn, wie zit er nu werkelijk te wachten op een dergelijk betoog, als we inmiddels vele malen zwaardere vraagstukken voor ons kiezen hebben?
Hofstede lijkt blind te zijn voor de veel genuanceerdere werkelijkheid waarin te open praten over seksualiteit niet per se leidt tot meer begrip en gezonde seksualiteit, maar juist bij kan dragen aan de verwarring en een oppervlakkige benadering. Haar simplistische bewering dat praten over seks taboes kan doorbreken, is zowel een misinterpretatie van de sociale dynamiek als een onderschatting van de complexiteit van menselijke ervaringen. Het is een haast puberaal sentiment dat meer gemeen heeft met een wanhopige roep om aandacht dan met een oprechte zoektocht naar begrip of verlichting.
Bovendien, het ontbreken van enige kritische zelfreflectie in haar betoog is verontrustend. Hofstede lijkt te veronderstellen dat elke lezer zich zal toevoegen aan haar koor van instemmende stemmen zonder haar betoog werkelijk tegen het licht te houden. De wereld is echter geen echo-kamer waarin iedereen haar zienswijze kritiekloos adopteert; echte kritische journalistiek houdt in dat men bereid is om ook de schaduwkant van het betoog onder ogen te zien, en die ontbrak hier in alle opzichten.
Het werk dat Hofstede presenteert in dit artikel getuigt van een overduidelijk gebrek aan diepgang die een serieuze benadering van een dergelijk omvattend onderwerp verdient. Het is ronduit teleurstellend om te zien hoe een online platform, dat pretendeert hoogstaande journalistieke waarden hoog te houden, ruimte verleent aan een dergelijk oppervlakkig betoog. Haar werken vertoont een kronkelige weg bezaaid met de valkuilen van simplistische redeneringen en het negeren van de vaak harde realiteit.
Als we door de schijn van haar verheven woorden heen kijken, zien we niets dan een respectloze bejegening van de lezer, die zij blijkbaar acht voor een willoze spons, klaar om haar halfbakken idealen op te nemen. Bregje Hofstede’s artikel belichaamt niet minder dan een legitiem onrecht; het is de blinde verheerlijking van middelmatigheid in een tijd waarin we snakken naar ware diepgang en kritische reflectie.
Je kunt het artikel via deze link lezen
Edwin van den Heuvel