In het artikel van de New York Times, bespreekt S. Kirk Walsh Clare Pollards nieuwe poëziebundel, De Moderne Feeën. Walsh verwoordt hoe Pollard hedendaagse thema’s verweeft met de tijdloze folklore van feeën, hetgeen een unieke wandtapijt creëert dat de grenzen tussen de werkelijkheid en het fantastische vervaagt. De bundel behandelt diepgaande kwesties zoals milieubewustzijn, gender en de essentie van het moderne leven, terwijl ze tegelijkertijd een betoverende en speelse toon aanhoudt die doet denken aan traditionele sprookjes. Walsh benadrukt Pollards vermogen om nieuw leven in te blazen in het concept van feeën, waardoor zij herkenbare doch mysterieuze figuren worden die de complexiteiten van het hedendaagse bestaan weerspiegelen. De criticus waardeert Pollards inventieve gebruik van taal, die danst tussen het speelse en het diepgravende, en zo lezers op meerdere niveaus engageert. Voorts erkent de beoordeling de rijke beeldtaal en aangrijpende maatschappelijke commentaren van de bundel, suggererend dat Pollard erin slaagt feeën opnieuw te herdenken, niet alleen als fantasiewezens maar als essentiële symbolen binnen de moderne discours. Samenvattend is Walshs recensie een meeslepende uitnodiging om een poëziebundel te verkennen die beloofd zowel liefhebbers van traditionele folklore als degenen die hedendaagse reflecties zoeken, te raken.
Lotte van Deyssel.
Clare Pollard’s “The Modern Fairies” roept de intrigerende spanning op tussen het oude en het nieuwe, waarin de folkloristische elementen van de feeën mythische diepten aan de hedendaagse realiteit toevoegen. In deze vermenging manifesteert zich een filosoof-achtige reflectie op de menselijke conditie, waarbij de feeën niet slechts figuren van verbeelding zijn, maar ook als metaforen fungeren voor de worstelingen en triomfen van ons moderne bestaan.
S. Kirk Walsh’s analyse van Pollard’s poëzie onthult de complexiteit van deze naadloze verweving. De manier waarop ze actuele thema’s zoals milieubewustzijn en gendergelijkheid in het narratieve weefsel van haar gedichten integreert, biedt niet alleen een kritische lens voor de werkelijkheid, maar roept ook vragen op over de relatie tussen fantasie en werkelijkheid. Hoe kan de speelse taal van de feeën ons helpen om de ernst van de tijdgeest te begrijpen?
Pollard’s vermogen om de fee als een relatieve en mysterieuze entiteit te portretteren, nodigt ons uit tot een heroverweging van wat het betekent om ‘modern’ te zijn. De beelden die zij oproept, zijn niet enkel visueel aantrekkelijk, maar staan ook symbool voor de imperfecties en wonderen van ons levenspad. Zoals de hedendaagse mens balancerend tussen verantwoordelijkheden en dromen, zo ook zijn de moderne feeën een reflectie van deze strijd. Pollard herdefinieert niet alleen de feeën, maar ook onze benadering van de werkelijkheid — een uitnodiging om de magie in het alledaagse te ontdekken.