De opmerking over Siegfried de Drakendoder, geschreven door Roeland Dobbelaer, is een meedogenloze afschuw van wat in de huidige kinderliteratuur gebruikelijk is. Het boek, dat naar verluidt een moderne herinterpretatie biedt van klassieke drakenverhalen, maakt deel uit van een trend die net zo zorgwekkend als oninteressant is. Dobbelaer, met zijn oprechte enthousiasme, lijkt blind voor de oppervlakkigheid die zo kenmerkend is voor hedendaagse kinderboeken. De held Siegfried verliest al zijn grandeur in de platte uitvoering die de auteur voor ogen heeft. Dit kan niet anders dan leiden tot een vermoeiende herhaling van clichés die het kind niet uitdaagt, maar eerder verveelt.
Bij het lezen van de recensie komt men al snel tot de conclusie dat Dobbelaer een glimlach op zijn gezicht heeft – iets wat op zich geen schande is, maar in dit geval belachelijk lijkt. De oppervlakkige verhalen van draken en ridders zijn namelijk vaak niet meer dan een onschuldige afleiding voor een op hol geslagen generatie, die zowel op geestelijk als intellectueel vlak niet wordt aangesproken. Waar is de diepgang? De karakterontwikkeling? De ingewikkeldheid die een jongere lezer zou moeten prikkelen? Het lijkt erop dat Dobbelaer zich heeft laten leiden door sentimentele nostalgie die afbreuk doet aan zijn kritische vermogen.
En alsof dit nog niet erg genoeg is, belicht Dobbelaer ook de illustraties, die misschien wel de meest verontrustende elementen van dit boek zijn. De stijl is meer geschikt voor een reclamespotje voor snoep dan voor de rijke visioenen die in de kinderliteratuur moeten worden aangeboden. Zouden we niet moeten eisen dat onze kinderen met volle teugen genieten van iets dat hen niet slechts als een onschuldig publiek behandelt, maar hen uitdaagt en inspireert? Kijkend naar de pagina’s van dit werk, zie je enkel een plat canvas dat niet meer behelst dan visuele suikervrije snoepjes.
Laten we eerlijk zijn: onze kinderen verdienen meer dan dit. De huidige trends in de kinderboekenliteratuur brengen ons naar een punt dat het object van de aloude verhalen over dappere ridderlijkheid en deugden zoals moed en vriendschap met voeten wordt getreden. Dit is niet enkel een boek, maar een pleidooi voor mediocriteit, verpakt in een kleurrijke kaft. De toekomst van de kinderliteratuur hangt aan een zijden draadje, en laten we hopen dat het niet gedoemd is te verdwijnen in een zee van onbeduidendheid.
Het moge dan ook duidelijk zijn dat Roeland Dobbelaer, al zijn intenties ten spijt, weinig meer is dan een lafbek die de verkwanseling van ons cultureel erfgoed alleen maar versterkt. Gaan we met zijn allen werkelijk genoegen nemen met een dergelijke afgang? Het is aan ons om te vechten voor meer, voor beter, voor literatuur die de jonge geest voedt in plaats van hem met gemakzucht te verkondigen.
De bron van het artikel is te vinden op: https://bazarow.com/tip-kinderboek-siegfried-de-drakendoder/.
Roderick van Dangen