Het artikel in de Volkskrant dat verhaalt over het leven en werk van Rob Schröder, een figuur die menig Nederlands ontwerpland inzicht en kleur heeft geschonken, stelt zich ten doel een eerbetoon te brengen aan een man wiens invloed haast onpeilbaar lijkt. Schröder wordt neergezet als een uitgesproken kleurrijke en zeer zichtbare figuur in de ontwerpwereld, een artiest die niet slechts inzette op het esthetische, maar zijn creaties doordrong van een levendige energie die zijn publiek onvermoeibaar intrigeerde.
Als ooggetuige van zijn carrière wordt men meegenomen naar de jaren vijftig waarin het allemaal begint, met een gezin dat kunst en creativiteit ademt en voedt. Schröder ontwikkelt zich tot een veelzijdig ontwerper, met handen in verschillende disciplines zoals grafisch ontwerp, televisie en zelfs film. Zijn werk, zoals zijn invloed op het legendarische De Groene Amsterdammer en de VPRO, wordt in de verf gezet als innovatieve en grensverleggende ondernemingen.
Het artikel prijst Schröder als de drijvende kracht achter initiatieven en projecten die hem een markante verschijning maakten in de ontwerpwereld. Dit is iemand die niet slechts volgt maar leidt, die kunst niet als een ijdel vertoon ziet maar als een medium voor diepere (schaalbare) boodschappen. Men spreekt van een ‘structurele verbinder’ die altijd in staat was om een brede kring rondom zich te bekennen.
In de nadagen van zijn carrière, zo wordt gesteld, blijft Schröder trouw aan zijn oorspronkelijke vurigheid en passie voor de kunsten, ondanks de tijd en moderniseringen die menig ander kunnen ontmoedigen. Het artikel lijkt dan ook tussen de regels door een oproep te bevatten om Schröder niet enkel postuum te waarderen maar ook zijn nalatenschap actief te eren en voort te zetten.
Lotte van Deyssel