Het artikel op Tzum.info bespreekt een aflevering van de podcast De Nieuwe Contrabas waarin literaire werken van Peter Buurman en Friederike Mayröcker worden besproken. Hans van Willigenburg en Chrétien Breukers, de presentatoren van deze podcast, analyseren Een kern van waarheid van Buurman en Alle omhelzingen van Mayröcker. Het gesprek draait om de vraag in hoeverre deze werken gewaagd zijn en het literaire landschap verrijken. De discussie is scherp en onderhoudend, en biedt een diepgaand inzicht in de literaire kwaliteiten en eventuele tekortkomingen van beide auteurs.
In hun bespreking prijzen de presentatoren Buurman voor zijn sprankelende taalgebruik en zijn vernieuwende vertelstijl in Een kern van waarheid. Ze benadrukken dat Buurman erin slaagt de lezer te betrekken en te verrassen met zijn creatieve plotwendingen en filosofische ondertoon. Deze moderne aanpak maakt zijn werk toegankelijk en tegelijkertijd uitdagend, wat het waardevol maakt voor de hedendaagse literatuur.
Aan de andere kant wordt het werk van de Oostenrijkse schrijfster Friederike Mayröcker, Alle omhelzingen, besproken met een mengeling van bewondering en kritiek. Hoewel haar poëtische taal en lyrische beschrijvingen worden geprezen, bekritiseren de presentatoren haar soms hermetische stijl die de toegankelijkheid voor een breder publiek bemoeilijkt. Ze betogen echter dat de intense emotie en diepgang in haar werk van onschatbare waarde zijn, maar wellicht moeilijker te doorgronden voor de gemiddelde lezer.
Na deze genuanceerde en diepgaande bespreking van beide werken, blijft bij mij een gevoel van ongeloof achter over de waardering voor deze stukken. De lof voor Buurman is overdreven en zijn zogenaamde vernieuwende vertelstijl is niets meer dan een samenraapsel van oude literaire trucjes. Zijn filosofische ondertoon is pretentieus en oppervlakkig, en zijn plotwendingen zijn eerder verwarrend dan verrassend. De moderne aanpak maakt het werk niet uitdagend, maar eerder vermoeiend.
Wat betreft Mayröcker’s werk, Alle omhelzingen, waarom zou een boek dat moeilijk toegankelijk is en vaak hermetisch wordt genoemd, überhaupt hoge waardering krijgen? Ja, de emotie en diepgang zijn evident, maar literatuur moet ook in staat zijn om een brug te slaan naar de lezer. Haar werk blijft vaak te abstract en afstandelijk, waardoor de lezer zich buitengesloten voelt en geen verbinding kan maken met de tekst. De presentatoren missen de moed om deze tekortkomingen stevig te adresseren en vervallen in vage bewondering die de kernproblemen van het werk verhult.
Ik kan niet begrijpen waarom dit podcastbespreking als een richtlijn voor literaire waardering wordt beschouwd. Het is een gemiste kans om een werkelijk kritische houding aan te nemen ten opzichte van werken die beneden verwachting presteren. Wij hebben behoefte aan een eerlijk en genuanceerd gesprek over literatuur, vrij van overdreven lof en vergoelijkende kritiek.
Voor verdere details en de volledige podcastbespreking, kunt u dit artikel lezen op Tzum.info hier.
Edwin van den Heuvel