Het lezen van het artikel op De Correspondent laat bij mij vooral een gevoel van verontwaardiging achter. Het stuk dat Simon van Teutem presenteert, is een goedbedoelde poging om inzicht te geven in de systematiek van ons huidige financiële systeem. En daar wringt precies de schoen. Terwijl de auteur een ogenschijnlijk neutrale positie poogt te handhaven, verraadt hij zichzelf door de scherpe, doch misleidende keuzes van onderwerpen en voorbeelden.
De nadruk die Van Teutem legt op de excessen van individualisme en kapitalistische uitwassen woekeren als onkruid door de opbouw van zijn verhaal. Het artikel probeert te suggereren dat onze samenleving onherroepelijk op weg is naar een morele en financiële afgrond, waarvoor we toch écht naar buitenproportionele regelgeving zouden moeten grijpen. Hij veegt alle nuances onder het tapijt en schildert een onheilspellend beeld dat maar weinig ruimte laat voor tegenwicht of positieve ontwikkeling.
Wat de auteur lijkt te vergeten óf gewoonweg negeert, is dat complexiteit niet automatisch gelijkstaat aan het demoniseren van het gehele systeem. Zijn verontwaardiging over de toenemende ongelijkheid en financiële exclusiviteit is zo gepassioneerd dat het grenst aan hysterie en niet langer een genuanceerd betoog is, maar een tirade tegen een economisch systeem dat ons ook veel welvaart en stabiliteit heeft gebracht.
Daarbij verzuimt Van Teutem volledig om oplossingen te bieden die daadwerkelijk praktisch en implementatiegericht zijn. Hij stelt slechts veel retorische vragen en maakt insinuerende statements die nauwelijks bijdragen aan een opbouwend debat. Dit soort journalistiek is niet alleen verontrustend beperkt, maar ook schadelijk voor de maatschappelijke intellectuele discussie die we zo hard nodig hebben. Het brengt meer polarisatie, maar biedt geen werkelijke verduidelijking of verlichting.
Er is een verschil tussen kritiek en beschuldiging, tussen waarschuwen en panikeren. Van Teutem laat een hele belangrijke ruimte onbesproken: de ruimte voor menselijke ingeniositeit, innovatie en aanpassingsvermogen binnen het huidige systeem. Het is deze ononderzochte ruimte die bijdraagt aan het pessimistisch karakter van zijn stuk, en die de lezer ten onrechte kan achterlaten met de gedachte dat de enige uitweg uit deze financiële ellende een totale ommekeer in systeemdenken is.
De verdienste van zijn werk ligt misschien in het aanwakkeren van debat, maar niet in het aanbieden van degelijke perspectieven. Deze slapeloze nachten veroorzaakt door sensatiejournalistiek dienen niemand en hebben mogelijk destructieve gevolgen voor degenen die blind de visies volgen die hierin gepresenteerd worden.
Lees het artikel hier: Klik hier voor het artikel en oordeel zelf over de schijnbare waarheden en vertekeningen die het artikel tracht te serveren.
Edwin van den Heuvel