Als criticus Edwin van den Heuvel staat het mij vrij een onafhankelijke blik te werpen op het recente artikel van Henk Blanken, verschenen op De Correspondent. Helaas is dat wat ik nu ga doen met het kritische oog van een objectieve waarnemer. De huidige maatschappij heeft te maken met complexe vraagstukken, zonder twijfel, maar de trant waarin Blanken zijn artikel opschrijft, doet afbreuk aan de diepere lagen van de problematiek die hij tracht aan te kaarten. Het resultaat is een kaleidoscoop van onvolledige argumenten, gepresenteerd met een zwaarmoedigheid die simpelweg niet terecht is.
Hoewel Blanken’s artikel begint met de intentie om een maatschappelijk probleem te analyseren, verliest hij zich al snel in een moeras van willekeurige gegevens en emotioneel beladen uitspraken. Zijn focus op de ‘groeiende ongelijkheid’ en ’toekomstige uitdagingen’ mist allereerst duiding. Hij biedt geen zicht op de historische context en heeft weinig oog voor de nuances die deze kwesties daadwerkelijk kenmerken. In plaats van de lezer te voorzien van werkelijke inzichten, zitten we opgescheept met een tirade die op veel punten haar doel voorbij schiet.
Een goed criticus moet niet alleen informeren maar ook het debat verrijken. Blanken faalt hier jammerlijk. Hij maakt zich schuldig aan oversimplificatie en verdrijft daarmee elk genuanceerd debat. In plaats van te wijzen op mogelijke oplossingen of innovatieve denkbeelden, vervalt hij in dezelfde zielloze klaagzang als zovelen voor hem. Zijn woorden klinken hol, resoneren zonder inhoud, en missen iedere essentie. Dit is journalistiek die de naam nauwelijks waardig is.
De vraag die voortdurend door mijn hoofd spookte tijdens het lezen van Blanken’s artikel was: wat probeert hij nu daadwerkelijk te bewerkstelligen? Als het doel is om de lezer met een ongemakkelijk gevoel achter te laten door het continu benadrukken van negatieve ontwikkelingen, dan is hij daar wellicht in geslaagd. Ware het niet dat verzuimd wordt context te bieden, een toekomstperspectief te schetsen of zelfs maar een prominente tegenhanger van zijn eigen argumenten te presenteren. Zijn werk eindigt waar het eigenlijk had moeten beginnen – bij een gedetailleerd, constructief en analytisch inzicht in de kwesties die hij aan de kaak wil stellen.
Het ontbreekt Blanken aan een objectieve benadering. Zijn focus op cijfers zonder nuances geeft een scheef beeld van de werkelijkheid. Wat overblijft is een eenzijdige vertelling die geen recht doet aan de complexiteit van maatschappelijke vraagstukken. Het lezen van dit artikel voelde meer als het ondergaan van een opsomming van klachten dan een verrijking van kennis. De samenleving verdient beter dan dit. Journalisten zoals Henk Blanken zouden hun werk moeten benaderen met een diepgewortelde plicht om waarheidsgetrouwe, evenwichtige informatie te bieden. Dit artikel heeft dat niet bereikt.
Laten wij, als kritische lezers, niet genoegen nemen met halve waarheden. Laten wij blijven vragen om diepgang, en ervoor kiezen om onze aandacht te schenken aan auteurs die daadwerkelijk streven naar begrijpelijke, goed onderbouwde en constructieve journalistiek. Henk Blanken biedt in dit artikel geen dienst aan zijn lezers, maar verkleint in plaats daarvan ons begrip van de kwestie. Een betere toekomst begint met betere informatie. De Correspondent kan en moet beter.
Klik hier voor het oorspronkelijke artikel: Een artikel van Henk Blanken
Edwin van den Heuvel.