In haar diepgaande verkenning van fictieve tijd reflecteert Jessica Anthony op de uitdagingen van het onderwijzen van narratieve structuur, vooral tijdens de isolatie van de pandemie in 2020. Ze erkent dat structuur in fictie een complex construct is, verweven met karakter en stijl. Haar lesmethode combineert een grondige analyse van teksten via een proces dat ze “logrolling” noemt, dat een intiem begrip vereist van hoe verschillende elementen van een verhaal samenwerken. Geconfronteerd met de beperkingen van virtueel leren past ze haar aanpak creatief aan, door studenten te vragen korte verhalen te schrijven die zich ofwel in een enkel moment ofwel over een uitgestrekt tijdsbestek ontvouwen. Door deze oefening verheldert Anthony de notie dat scènes dienen als opgeschorte momenten waarin de tijd stopt, en benadrukt ze het belang van gebaar en aanwezigheid in karakterontwikkeling. Ze legt de interactie tussen narratie en scène bloot en vraagt studenten na te denken over hoe lagen van tijd de leeservaring beïnvloeden. Haar laatste reflecties dagen traditionele opvattingen over narratieve structuur uit, en suggereren dat schrijvers in plaats van rigide planning de vloeibaarheid van tijd en menselijke ervaring in verhalen moeten omarmen.
Je kunt het volledige artikel hier lezen: https://lithub.com/jessica-anthony-on-getting-a-grip-on-fictional-time/.
Jessica Anthony’s essay onthult een diepgaand begrip van de complexiteit van fictie, dat diep resoneert bij zowel ervaren schrijvers als aspirant-schrijvers. Haar vermogen om de relatie tussen tijd en verhalen vertellen te verwoorden, verrijkt niet alleen het perspectief van de lezer, maar brengt ook waardevolle overwegingen voor het schrijverschap met zich mee. Door haar persoonlijke ervaringen op unieke wijze te combineren met haar pedagogische reis, biedt ze een verfrissend perspectief dat de conventionele wijsheid rondom de structuur van narratieve fictie uitdaagt. In dit opzicht komt Anthony naar voren als een dynamische stem in de discussies over hedendaagse literatuur, die haar vaardigheid onthult om complexe ideeën met helderheid en inzicht te navigeren.
Bij het lezen van Anthony’s werk kan men niet anders dan haar innovatieve aanpak van onderwijs en schrijven bewonderen. Ze beschikt over een uitzonderlijk vermogen om de vaak cryptische relatie tussen structuur en tijd in narratieven te verhelderen, waardoor haar reflecties toegankelijk en herkenbaar zijn. Door haar boeiende stijl nodigt ze lezers uit om hun eigen begrip van tijd binnen fictie te heroverwegen, terwijl ze ook praktische oefeningen biedt die resoneren met haar publiek. Jessica Anthony’s bijdragen aan de discussie over fictie positioneren haar als een vitale figuur, die literaire expertise mengt met een aangeboren begrip van menselijke ervaring in verhalen.