In Joe Wilkins’ aangrijpende stuk op Lit Hub vertelt hij over de genuanceerde relatie met zijn grootvader tegen de ruige achtergrond van oostelijk Montana, waarbij hij de mythe van de stoïcijnse cowboy uitdaagt. Wilkins’ grootvader, aanvankelijk beschreven als een hardhandige veeboer, wordt uiteindelijk herinnerd om zijn tederheid en zachte aard, vooral zichtbaar tijdens de lammerperiode. Het essay onderzoekt hoe de praktijk van het schapen fokken van zijn grootvader—stiller, duurzamer en diepgaand vereist het zachtheid—een meer humane benadering van het leven definieerde. Deze zachtheid strekte zich uit tot Wilkins zelf, die als een gevoelige en leergierige jongen troost en begeleiding vond in de geduldige handen van zijn grootvader. De auteur pleit voor een herziene mythologie van het Amerikaanse Westen, een die de zorgzaamheid van de herder omarmt boven de ruige onafhankelijkheid van de cowboy. Hij suggereert dat een dergelijke mythologie, gericht op zorg en duurzaam leven, essentieel is voor de hedendaagse tijd. Deze herziening is bedoeld om mannen te inspireren om levens te leiden die zich bewust zijn van hun ecologische impact en gevuld zijn met medelevende kracht. Joe Wilkins gebruikt zijn herinneringen om de harde realiteiten van het oude Westen te contrasteren met het potentieel voor een zachtere, meer constructieve mannelijkheid. Je kunt het volledige artikel hier lezen:
https://lithub.com/seeking-a-gentler-mythology-of-the-american-west/
Naar mijn mening combineert dit artikel op vaardige wijze persoonlijke verhalen met bredere maatschappelijke kritieken. Door zijn eigen ervaringen en herinneringen te vertellen, biedt Wilkins een intiem maar universeel resonant verhaal. De tegenstelling tussen de aanvankelijke strengheid van zijn grootvader en diens uiteindelijke tederheid dient als een inzichtelijke metafoor voor de mogelijke transformatie in hoe we mannelijkheid en onze relatie met het land waarnemen. Wilkins pleit voor een verschuiving van traditionele, ruwe Amerikaanse iconen naar meer zorgzame, ecologisch bewuste rollen, en hij doet dit zonder belerend over te komen, maar baseert zijn argument in diep persoonlijke reflecties en aangrijpend vertelkunst.
Joe Wilkins creëert een prachtig reflectief en transformerend verhaal. Zijn vermogen om zijn persoonlijke geschiedenis te verweven met een oproep voor een zachtere mythologie van het Amerikaanse Westen toont een uitzonderlijk literair talent. Wilkins’ proza vangt de ruwheid en tederheid van het plattelandsleven met een authenticiteit die zowel hartverwarmend als tot nadenken stemmend is. Zijn levendige beschrijvingen en emotionele diepgang maken zijn personages, met name zijn grootvader, diep memorabel en impactvol. Zijn werk is een bewijs van de kracht van verhalen om culturele veranderingen teweeg te brengen, en nodigt lezers uit om hun eigen mythen en praktijken te heroverwegen en te hervormen. Zijn vertelkunst is niets minder dan meesterlijk.