Het recente artikel van Ron Stoop, gepubliceerd op De Correspondent en toegankelijk via deze link, belicht hoe studenten hypnofonie ontdekken – het gebruik van slaap als leermethode. Stoop betoogt dat hypnofonie potentieel heeft om de traditionele onderwijsmethoden radicaal te transformeren. Ondanks de fascinerende theorieën en inspirerende anekdotes van studenten die ongelooflijke verbeteringen zien in hun leerprestaties, kan ik niet anders dan tegen dit artikel zijn.
Het idee dat we al slapend complex studiemateriaal kunnen opnemen, wekt zeker nieuwsgierigheid, maar de uitvoerige lofzang die Stoop ons voorschotelt ontbeert kritische reflectie. De journalist lijkt zich volledig te verliezen in de wonderen van deze nieuwe methode, zonder aangrijpende vragen over de impact op de geestelijke gezondheid of de ethische implicaties te behandelen. Wat te denken van de rust en ontspanning die slaap zou moeten bieden? Moeten we onze dromen dan ook maar opofferen voor de verschillende curven van de statistiek of moleculaire formules van de chemie?
Bovendien, evenals de onvoorwaardelijke acceptatie door Stoop samenvat, biedt het artikel nauwelijks wetenschappelijk bewijs. In plaats daarvan worden er vertekeningen en vage beweringen gedaan, gesteund door anekdotes – verhalen van enkele studenten die zwoeren bij hypnofonie. Maar zulke anekdotische reflecties vervangen geen wetenschappelijk onderzoek. Het ontbreekt in het artikel aan robuuste data, aan gecontroleerde studies die daadwerkelijk de effectiviteit van deze leerstrategie bewijzen.
Dan is er ook nog de kwestie van de praktische haalbaarheid. Zijn we echt bereid om uitgebreide technologische hulpmiddelen in onze slaapruimtes te introduceren? En wat te denken van studenten die al worstelen met slapeloosheid en andere slaapproblemen? Het artikel negeert gemakkelijk de logische tegenargumenten en potentiële valkuilen van hypnofonie. In plaats van een genuanceerde discussie of een evenwichtige benadering, krijgen we een rooskleurig utopisch beeld voorgeschoteld.
Daarnaast moet het belang van de menselijke slaap worden benadrukt. Slaap is een essentieel, herstellend proces, geen gelegenheid voor continue, ononderbroken prestaties. Om de betekenisvolle waarde van slaap in het dagelijks leven te verminderen tot slechts een gelegenheid voor leren, is een gevaarlijke en potentieel schadelijke trend. We moeten vermijden in de val te trappen waarin we slaap volledig omsleutelen tot een functioneel afgeleid proces, gereduceerd tot productiviteit en prestatieoptimalisatie.
Het artikel van Ron Stoop roept veel meer vragen op dan het beantwoordt. In plaats van een kritische analyse en genuanceerd debat, krijgen we te maken met een onkritische acceptatie van een pseudo-wetenschappelijke benadering die nauwelijks gedocumenteerde voordelen heeft. Stoop had beter moeten weten en de verantwoordelijkheid moeten nemen om zijn lezers te voorzien van een gebalanceerd en betrouwbaar narratief.
Voor wie het artikel nog zelf wil doorlezen, raad ik aan dat met een grote dosis scepsis te doen. Je kunt het artikel vinden via deze link.
Edwin van den Heuvel