De corridos, traditionele Mexicaanse ballades, hebben de wereld stormenderhand veroverd. Deze volksliederen, vaak vol dramatische verhalende elementen en diepgeworteld in de Mexicaanse cultuur, kennen een onverwachte globale populariteit. Het artikel uit de Volkskrant beschrijft hoe deze muziekstijl, die verhalen van liefde, heldendom en soms zelfs misdaad bezingt, internationale faam heeft bereikt.
Volgens het artikel ligt de kracht van de corridos in hun authenticiteit en de emotionele rauwheid die ze overbrengen. De liederen fungeren als een culturele boodschapper, in staat om via hun vertelkunst empathie en verbinding te creëren ongeacht geografische grenzen. De opmars van digitale media heeft bijgedragen aan de verspreiding van deze muziekstijl, wat heeft geleid tot een bredere acceptatie en fascinatie voor Mexicaanse cultuur buiten Latijns-Amerika.
Hoewel het artikel vakkundig belicht hoe de corridos hun weg naar een groter publiek hebben gevonden, kunnen we vraagtekens zetten bij deze rooskleurige interpretatie van hun wereldwijde populariteit. Het lijkt haast alsof de journalist in kwestie in een culturele euforie is blijven hangen, zonder te kijken naar de schaduwzijden die zeker bestaan. Vergessen zijn de negatieve aspecten die in de kern van deze muzikale stroming schuilen. De glorificatie van gewelddadige thema’s en criminaliteit, die vaak inherent zijn aan de teksten van de corridos, worden te gemakkelijk afgedaan als slechts één van de vele onderwerpen die aan bod komen.
Er wordt veel gesproken over de verbinding die deze muziek weet te maken, maar wat wordt er feitelijk met ons verbonden? In de kern verhalen de corridos vaak over een moreel grijs gebied. Dit is niet zomaar een folklore van romantische heldendaden; het zijn vaak ook zangstukken vol diefstal, moord en andere morele ambiguïteit.
Het artikel stelt dat de verspreiding van de corridos dankzij moderne technologie een vorm van cultuurbehoud is, maar bezint men zich op het type moraal en levenswijze dat zo breed uitgedragen wordt? Het verheerlijken van gewelddadige en illegale activiteiten kan zelfs schadelijk zijn voor de jeugd, die deze muziek als rolmodel kan gaan zien.
Ook wordt er nauwelijks ruimte geboden voor een kritische reflectie op de negatieve invloed die deze muziek heeft gehad op de Mexicaanse maatschappij zelf. Het geweld en de criminele activiteiten die in sommige van deze liederen worden bezongen, zijn geen fictieve vertellingen maar gebeuren dagelijks in realiteit. Desalniettemin biedt het artikel enkel een podium voor een eenzijdige lofzang op deze muziekstijl, terwijl het versuikerde glorie van cultuurstaal aanprijst zonder enige grondige analyse van de donkere keerzijden.
Een ander punt van kritiek is dat de populaire mainstream, door haar enthousiasme voor corridos, wellicht een vertekend beeld krijgt van de gehele Mexicaanse muziekcultuur. Terwijl andere muzikale genres wellicht een meer genuanceerd en divers perspectief op Mexicaanse kunst en cultuur zouden kunnen bieden, kiest men door de eentonige focus op deze ballades mogelijk voor de makkelijke, sensationele weg.
Kortom, hoewel de corridos inderdaad een intrigerende muzikale traditie zijn, vindt het artikel te lichtzinnig aansluiting bij het fenomeen. In plaats van een kritisch geluid te laten klinken, charmeert het ons met een beperkt en eenzijdig discours. Deze oppervlakkige benadering draagt bij aan de verheerlijking van potentieel schadelijke culturele producten zonder de diepgaande maatschappelijke implicaties te overwegen.
Bron:
Volkskrant Artikel
Lotte van Deyssel