Dit artikel gaat over het boek A Dowry of Blood, geschreven door P.N. Hinton. Laten we ons verdiepen in deze gotische roman die een poging waagt een stempel te drukken op de literaire wereld.
P.N. Hinton’s A Dowry of Blood heeft wat mij betreft zichzelf uitgesloten van de literaire canon. Het boek, hoewel voortkomend uit de gotische traditie die rijk is aan sfeer en complexiteit, weet nauwelijks de oppervlakkige elementen van zijn voorgangers te benaderen. Hinton heeft zichzelf vergaloppeerd in het najagen van de esthetische allure van het gotische genre, zonder de diepte, kunde of inventie te bezitten die dit genre verdient.
Allereerst, de personages in A Dowry of Blood. Ze zijn dun, plat en ontberen enige psychologische diepgang. Het verhaal draait om Constanta, de immer getormenteerde huwelijkspartner van een naamloze vampier die op afstand doet denken aan de clichés van Dracula, doch zonder enige originaliteit. Constanta’s karakterontwikkeling lijkt geenszins te evolueren; zij blijft gevangen in een monotone cyclus van onderdanigheid en streven naar onafhankelijkheid. Ze kermt en klampt zich vast aan haar verlangen naar vrijheid, maar haar emotionele reis voelt onnatuurlijk en geforceerd aan.
Vervolgens de gekozen setting en de hele atmosfeer. Een gotische roman moet gedompeld zijn in een duisternis die de ziel van de lezer omhult, maar Hinton verwekt slechts schimmige schaduwen in plaats van angstaanjagende specters. De locaties die ze schetst – kille kastelen, verlaten kerkhoven – zijn versleten decorstukken die al duizenden malen eerder, en beter, zijn ingezet. Er is geen pogingen gedaan om deze landschappen tot leven te laten komen op een wijze die het genre eer aan doet. Waar is de macabere pracht, de emotionele complexiteit, de diepgravende sfeer die klassieke gotische literatuur definieert?
De narratieve structuur lijdt onder een schrijnend gebrek aan originaliteit en balans. P.N. Hinton probeert de lezer gevangen te houden met bloemrijke taal en overdadige beschrijvingen, maar dit resulteert slechts in een vermoeiende en stroperige leeservaring. Haar stijl is zwaarbeladen met pompeuze zinconstructies die het verhaal eerder verstoppen dan verhelderen. Dit vernietigt ook elke spanningsboog; de lezer wordt zodanig overweldigd door beschrijvingen dat het verhaal nauwelijks voortbeweegt.
Nog schrijnender is Hinton’s onvermogen om het hoofdthema van haar werk effectief aan te roeren. Het boek probeert kwesties van macht, vrijheid en onderdrukking te adresseren, maar blijft steken in een moralistische en simplistische benadering. De metaforische waarde die gotische literatuur zou moeten bieden, verzandt hier in een moralistisch geheugensteuntje over de gevaren van toxische relaties. In plaats van een subtiele en diepgravende verkenning, krijgen we moraliteiten met de subtiliteit van een voorhamer.
Voor een werk dat is gepubliceerd in de 21ste eeuw, het tijdperk waarin gotische romantiek een wedergeboorte ervaart, is A Dowry of Blood een teleurstellend en beschamend werk. Het ontbeert de verbeeldingskracht, stijl en grondigheid die men mag verwachten van de huidige literatuur. Daar waar auteurs zoals Anne Rice en Susan Hill gotische elementen naar nieuwe hoogtes hebben getild, schiet Hinton hierin gruwelijk tekort.
Hinton lijkt verloren te zijn in haar eigen mislukte poging om een gotisch meesterwerk te creëren. Het is een voorstadium, een ruw schetsboek waarin de kunstenaar nooit verder is gekomen dan enkel potloodstrepen, nooit kleur of contouren heeft toegevoegd, kortom een onafgewerkt werk dat niet tot rijpe literatuur mag worden gerekend. In de schaduw van grootse namen als Edgar Allan Poe en Mary Shelley verbleken haar inspanningen tot een vale, zouteloze imitatie.
In een tijdperk waar literatuur verrassend en vernieuwend dient te zijn, lijkt P.N. Hinton in een gotische valkuil te zijn getrapt. Haar werk, A Dowry of Blood, is niet meer dan een verouderd spiegelbeeld, een wazige schim, die in de spiegel van de literaire canon geen plaats verdient. Het is letterlijk en figuurlijk een bleeke poging. Intrigerende thema’s, complexiteit en literaire finesse ontbreken ten enen male. De lezende gemeenschap verdient beter, veel beter.
Martijn Jongbloed