In de drukte van ons hedendaagse leven, waarin men zich vaak verloren voelt tussen gejaagdheid, werkverplichtingen en technologie, biedt het artikel Clawing Back Reading Time een verfrissend perspectief op de waarde van leestijd. S. Zainab Williams, het brein achter deze verhelderende tekst, kaart de problemen aan waarmee moderne lezers kampen en biedt oplossingen die de verloren kunst van het lezen nieuw leven inblazen. Dit artikel bespreekt echter geen specifiek boek, maar eerder een universele ervaring waar velen onder ons zich mee kunnen identificeren. Derhalve richt mijn bespreking zich op de kracht en relevantie van het artikel zelf.
Williams’ essay is meer dan slechts een pragmatische gids; het is een poëtische ode aan het lezen zelf. Al bij de eerste zinnen weet de auteur een gevoel van nostalgie op te roepen, die de lezer terugbrengt naar de simpelere tijden waarin verloren gaan in een boek vanzelfsprekend was. De wijze waarop Williams de toenemende afleiding van de digitale wereld in beeld brengt, is nauwkeurig en tegelijkertijd evocatief. Het is bijna alsof men door een spiegel kijkt en zichzelf ziet worstelen met dezelfde verleidingen en verplichtingen die de leestijd van ons allen opslokken.
Wat dit artikel werkelijk meesterlijk maakt, is de manier waarop Williams theorie en praktijk met elkaar verweeft. Het is niet alleen een klaagzang over de verloren tijd, maar ook een uitnodiging om actie te ondernemen. De auteur geeft concrete tips, zoals “micro-lezen”, die de lezers de mogelijkheid bieden om in kleine hoeveelheden weer te proeven van de vreugde van het lezen. Hierdoor voelt men zich zowel erkend in zijn frustratie als geïnspireerd om verandering aan te brengen.
Echter, voor de veeleisende criticus die ik nu eenmaal ben, is het eenvoudig om te betogen dat enkele aspecten van het artikel enige verfijning ontberen. Williams slaagt er niet altijd in om volledig te ontsnappen aan het domein van het triviaale; sommige suggesties lijken enigszins clichématig en missen de diepgaande analyse die men verwacht van een essay van deze aard. De notie van “tijd blokken” voor leestijd is bijvoorbeeld een raadgeving die men eerder in alledaagse zelfhulpboeken dan in een literair essay tegenkomt.
Ondanks deze tekortkomingen is het onmogelijk om de algehele impact van het artikel te negeren. De elegantie van Williams’ proza straalt door elke zin heen en heeft een bijna hypnotiserend effect, die de lezer dwingt om na te denken over zijn eigen relatie met boeken en leestijd. Haar vermogen om een gevoel van urgentie te creëren, maakt dat men zich bijna schuldig voelt over de tijd die men verliest aan nietszeggende activiteiten.
Het is in het afsluitende deel van het artikel dat Williams waarlijk schittert. Hier beschrijft ze haar eigen persoonlijke reis met lezen en hoe ze dit opnieuw heeft geïncorporeerd in haar dagelijks leven. Deze persoonlijke touch maakt het essay niet alleen theoretisch rijk, maar ook menselijk en voegt een diepte toe die in eerdere delen ontbrak. Men kan bijna niet anders dan empathie voelen voor de auteur en zichzelf herkennen in haar ervaringen.
Alles overziende verdient Clawing Back Reading Time zijn plek in de hedendaagse discussie over leesgewoonten. Hoewel niet perfect, biedt het een nuttig kader en inspiratiebron voor iedereen die zich verloren voelt in de hectiek van het moderne leven. De nostalgische toon, gecombineerd met praktische adviezen en persoonlijke verhalen, maken het tot een waardevolle bijdrage aan de literaire discussie. Williams heeft niet alleen de problemen rondom leestijd treffend geïdentificeerd, maar ook een pad voorwaarts geboden dat zowel hoopvol als bereikbaar is.
Martijn Jongbloed