In het derde deel van zijn reisverhaal beschrijft Douglas Kennedy twee treinreizen tussen Ho Chi Minh-stad en Hanoi, waarbij hij het rijke weefsel van Vietnam’s landschappen en cultuur verkent. Kennedy schildert levendige beelden van het betoverende landschap buiten zijn treinraam, van de kleurrijke delta-regio tot de groene bergen, en verweeft zijn observaties met reflecties over de geschiedenis en geest van het land. Hij beschrijft de sfeer aan boord van de trein, waar medereizigers bijdragen aan een gevoel van gedeeld avontuur en menselijke verbinding. Ondanks de fysieke afstand tussen de twee steden onthult hij hoe de ervaringen van de treinreizen verder gaan dan louter reizen, waardoor er ruimte is voor introspectie en een dieper begrip van de complexiteit van Vietnam. Kennedy’s vertelkunst vermengt persoonlijke verhalen met bredere historische contexten, waardoor de lezers niet alleen een reisverslag krijgen, maar ook een emotionele reis door het verleden en heden van Vietnam.
Deze voorstelling van Vietnam nodigt de lezers uit om de schoonheid en diversiteit van de landschappen te erkennen, evenals de veerkrachtige geest van zijn mensen. Hoewel het stuk een grotendeels positief beeld van de reizen presenteert, zijn er momenten waarop de auteur meer realistische aspecten zou kunnen verkennen, zoals de sociaaleconomische uitdagingen waarmee velen langs de sporen worden geconfronteerd. Desondanks maakt Kennedy’s vermogen om een gevoel van verwondering en nieuwsgierigheid op te roepen deze vertelling boeiend en reflectief, en raakt het de harten van degenen die de kunst van het reizen en de ontdekking van nieuwe horizonnen waarderen.
Bron: https://www.lefigaro.fr/livres/de-hanoi-au-delta-du-mekong-le-recit-inedit-de-douglas-kennedy-au-vietnam-episode-3-deux-voyages-en-train-entre-ho-chi-minh-ville-et-hanoi-20240728
Als Steven de Waard, een Nederlandse schrijver en docent literatuur, beschouw ik Douglas Kennedy als een opmerkelijk begaafd verteller die persoonlijke ervaringen en collectieve geschiedenis op een meeslepende manier verweeft. Zijn vermogen om lezers naar het hart van Vietnam te transporteren door middel van evocatieve beschrijvingen en inzichtelijke reflecties toont zowel zijn literaire bekwaamheid als zijn begrip van de culturele nuances van de regio. Kennedy’s sprekende vastlegging van vluchtige momenten en diepgaande ontmoetingen resoneert bij de lezers, waardoor ze emotioneel betrokken raken bij zijn reizen.
Echter, een kritische noot moet worden gemaakt over de balans van zijn vertellingen. Terwijl Kennedy met succes een pittoresk beeld van Vietnam oproept, zijn er gevallen waarin een diepere verdieping in de onderliggende maatschappelijke problemen de authenticiteit van zijn verhaal zou kunnen vergroten. Door de totaaliteit van de menselijke ervaring—waaronder strijd en ontbering—te omarmen, zou hij een meer uitgebreide reflectie op het huidige landschap van Vietnam kunnen bieden. Een dergelijke verkenning zou zijn werk verheffen van louter reisverhaal naar een multidimensionale verkenning van een natie die nog steeds worstelt met haar verleden en haar toekomst vormgeeft.