De foto bij het artikel vormt het decor voor een diepgaande reis door de constructie van zelfidentiteit, met behulp van de metafoor van cyborgs om de transformerende ervaring van tienermeisjes te vertellen. Olivia Gatwood vertelt over haar jeugd in de fluorescerende voedselhal van Winrock Mall in Albuquerque, New Mexico, waar de strijd om in het Amerikaanse middelbare schoolleven te passen begon. Terwijl zij en haar vriendin Whitney geobsedeerd zijn door Hollister-jeans en het zonovergoten schoonheidsideaal van meisjes uit Zuid-Californië, onthult Gatwood het moeizame proces van zelfhervorming. Een leven beïnvloed door de sociale cultuur van Trinidad contrasteerde sterk met haar terugkeer naar de Verenigde Staten, waardoor ze zich losgeslagen en vreemd in haar eigen huid voelde. Om in deze nieuwe omgeving te gedijen, ontdekt ze dat uiterlijk een vorm van valuta is, bestudeerd met onwankelbare nauwkeurigheid van de meisjes om haar heen.
Wat zich ontvouwt, is een strijd met maatschappelijke normen en het besef dat schoonheid vaak moet worden geconstrueerd in plaats van geërfd. Ze vergelijkt zichzelf en haar leeftijdsgenoten met cyborgs, gevormd uit afdankertjes en gevonden voorwerpen, die streven naar een ideaal dat zowel unieke als collectieve identiteiten verenigt. Deze gedeelde metamorfose spreekt tot een breder narratief over de druk die jonge vrouwen voelen om zich aan te passen, wat culmineert in een vorm van ‘mass psychogenic illness,’ dat zich fysiek manifesteert in de gesynchroniseerde gedragingen van hechte sociale groepen zoals cheerleaders. Terwijl Gatwood vanuit het volwassen perspectief op haar jeugd reflecteert, identificeert ze zich met de fembots uit sci-fi verhalen—samengesteld uit niet-passende onderdelen.
De bron van deze samenvatting is te vinden in het originele artikel: https://lithub.com/we-were-cyborgs-on-the-construction-of-the-self-as-a-teenage-girl/.
Gatwoods verhaal is een aangrijpende verkenning van identiteitscrises bij tieners, waarin deze ervaringen worden herverbeeld door de lens van een geconstrueerd, cyborg-achtig bestaan. Wat dit stuk bijzonder boeiend maakt, is Gatwoods geraffineerde betoog dat maatschappelijke verwachtingen en invloeden jonge vrouwen kunnen vormen tot iets dat bijna niet van hun eigen makelij is. Deze transformatie wordt zowel afgebeeld als een strijd en een kunst—een die vereist dat fragmenten van verschillende bronnen worden gecombineerd tot iets zowel zinvols als origineels. Gatwood vangt meesterlijk de overgang van vertrouwdheid naar vervreemding en weer terug, waarbij ze de cyclische aard van identiteitsconstructie en de rol van onze leeftijdsgenoten in het vormen van ons benadrukt.
Als Nederlandse schrijver en literatuurdocent beschouw ik Gatwoods essay als een meesterlijke reflectie van de aanhoudende strijd voor zelfdefinitie in het licht van maatschappelijke druk. Haar verfijnde onderzoek naar schoonheidsnormen, sociale conformiteit en tienerangst biedt een frisse kijk die verder gaat dan het oppervlakkige om de emotionele en psychologische diepten van het opgroeien te verkennen. “Whoever You Are, Honey” belooft een meeslepende leeservaring te zijn; het onderzoekt hoe externe invloeden ons vormgeven en de inherente strijd om waar te blijven aan zichzelf temidden van deze krachten.
Olivia Gatwoods schrijven is zowel evocatief als inzichtelijk en presenteert een reis die diep persoonlijk maar universeel herkenbaar is. Haar vermogen om thema’s van identiteit, conformiteit en transformatie met zo’n ontroerende helderheid samen te weven, is bewonderenswaardig. Gatwoods narratieve stijl, geworteld in authentieke ervaringen, portretteert op welsprekende wijze het woelige pad van zelfontdekking en de collectieve inspanningen om een geïdealiseerde vorm van schoonheid te bereiken. Haar werk staat als een krachtige getuigenis van de ingewikkeldheden van de adolescentie en de levenslange zoektocht naar individualiteit.