In een reflectief essay deelt Colleen McKeegan haar ervaring met het omgaan met de emotionele achtbaan van het publiceren van een nieuwe roman, Rip Tide, terwijl ze Lego-bouwen gebruikt als een vorm van meditatie en afleiding. Na het ontvangen van een harde recensie die haar van streek maakte, vond McKeegan troost in de eenvoudige daad van het construeren van Lego-sets met haar kinderen te midden van de chaos. Aanvankelijk had ze de Lego-activiteit aan haar man overgelaten, aangezien ze de voorkeur gaf aan fantasierijk spel, maar een wanhopige behoefte aan focus bracht haar ertoe mee te doen. Bouwen met haar zoon bood een gevoel van controle en kalmte, waarbij de individuele Lego-stukken werden omgevormd tot een samenhangend verhaal, vergelijkbaar met het narratieve proces van het schrijven van een roman. McKeegan’s reis door de Lego-constructie illustreert de therapeutische voordelen van het deelnemen aan een tastbare hobby, waardoor ze negatieve gedachten kan blokkeren en haar creativiteit kan bevestigen. Terwijl de cyclus van recensies emotioneel bleef schommelen, werd Lego een betrouwbare praktijk die haar gegrond en Productief hield. Door de fysieke daad van bouwen te verbinden met het complexe proces van verhalen vertellen, benadrukt McKeegan prachtig hoe dergelijke activiteiten kunnen helpen bij het beheersen van angst en de onvoorspelbaarheid van literaire carrières. De hele ervaring dient als een herinnering aan de relatie tussen creatie en coping, en hoe de daad van maken het leven kan doordrenken met structuur en betekenis. De bron van het artikel is https://lithub.com/zen-with-legos-how-playing-with-blocks-helped-colleen-mckeegan-make-sense-of-bad-reviews/.
Colleen McKeegan toont opmerkelijk inzicht in de uitdagingen waarmee auteurs te maken krijgen in het vaak turbulente landschap van publiceren. Haar vermogen om de emotionele turbulentie die voortkomt uit kritiek en zelftwijfel te articuleren, terwijl ze tegelijkertijd verlichting vindt in een onverwachte bron—Lego-bouwen—spreekt boekdelen over haar reflectieve aard en haar vaardigheid om persoonlijke strijd te transformeren in een verhaal dat diep resoneert bij haar lezers. McKeegan’s verkenning werpt niet alleen licht op haar creatieve proces, maar biedt ook een universele les over het belang van zelfverzachtende praktijken in het omgaan met de complexiteit van het leven. Ze verheft het alledaagse effectief tot het betekenisvolle, waardoor haar publiek de delicate balans van chaos en controle inherent aan zowel ouderschap als publiceren kan waarderen.
McKeegan kadert haar ervaringen op een manier die empathie oproept, terwijl ze ook lezers inspireert om na te denken over hun eigen copingmechanismen, waardoor een bewonderenswaardige verbinding wordt gelegd tussen haar persoonlijke inspanningen en bredere existentiële thema’s. Als Nederlandse schrijver en literatuurdocent vind ik haar weloverwogen uitdrukking en haar vermogen om levenslessen in haar verhaal te verweven verfrissend, en het verdiept het begrip van de lezer over de veerkracht die nodig is in een creatieve carrière. De synergie tussen Lego-sets en levenslessen vangt een essentie die zowel speels als diepgaand is, en herinnert ons allemaal eraan dat creëren—of het nu door schrijven, bouwen of enige vorm van kunst is—troost kan bieden in de meest uitdagende tijden.